koń

(patetico maestoso)

Jestem już taki stary koń,
a w głowie ciągle pachnie siano
– Niech nie przestanie Boże broń! –
wieczorem modlę się i rano.

I niech mi Gwiazdka Pomyślności*
– o co się równie często modlę –
wytycza drogę jak najprościej,
a Muza mocno siedzi w siodle.

Niech mi ostrogę wbija w zad,
niech mnie szpicrutą tnie po pysku,
dobiec gdzie kończy się mój świat
– wszystko.

Krzysztof Konopelski
w piątek, 4 kwietnia 1980,
w domu rodzinnym w Poraju

wiersz powstał w wannie = brałem kąpiel urodzinową i postanowiłem się określić, zapisując go ołówkiem na desce wucetu – w tym samym roku został wyróżniony w Ogólnopolskim Konkursie na Małe Formy Rozrywkowe w Programie Trzecim Polskiego Radia – znajoma z roku w filmówce usłyszała go w radiu, zanim dowiedziałem się o imprezie w Trójce, gdzie poznałem Agnieszkę Osiecką – szefową jury – i Andrzeja Garczarka – laureata;

* we czwartek, 24 kwietnia 1986 o 18:44 w Galerii „Szpilek”, w czasie wernisażu mojej wystawy rysunków pt. „Miej czoło i pukaj w czoło”, odbyło się uroczyste „Pożegnanie komety Halleya”, co jest o tyle istotne, że autor zapowiedział – do kamery „Pegaza” – powrót komety w 2061 jako Gwiazdki Pomyślności;

wiersz znalazł się na 6 stronie tomiku ‚obajaja Krzysztofa Kolumba’